Ég líka.

Það eru greinilega fleiri en ég sem hringja í neyðarlínuna annað slagið, þó hef ég nú aldrei hringt út af kanínueyrum, alla vega ekki enn þá, hringdi samt einu sinni út af hundinum mínum, nei djók! Ég hef hringt í þá nokkrum sinnum og haf þá verið alveg bjargarlaus, eitt sinn hafði ég keyrt upp á einhvern risa drumb á bílastæði og sat þar pikkföst, þeir komu náttla og björguðu mér, nú svo var það þegar ég festi mig á glerhálu svelli í brekku, "á vetrardekkjum" takið eftir því, það skal ósagt látið hvað ég var að þvælast í þessari brekku, mann getur nú villst, svo í fyrravetur sat ég föst í snjóskafli og komst hvorki lönd né strönd, þá sendu þessar elskur nú bara björgunarsveitina mér til hjálpar, svo var það.......Nei annars nú segi ég ekki meir.

Hringdi í neyðarsíma lögreglu vegna lögunar kanínueyra

Alveg að missa það.

Er fólk nú alveg að missa það!
Ætli þetta hafi verið dýraverndunarsinnar?
Maður bara spyr sig, næst vilja þessir bjánar örrgla friða kjúklingana.

Áhorfendum hryllti við lundaáti Ramsay

Kreppukjaftæði.

Það mætti halda að allt væri á hraðri leið til Andskotans, ég held að við verðum bara að spara, spara, og SPARA. Kaupa ódýrar jólagjafir og skera niður allan óþarfa, éta svo hrísgrjón í öll mál. Það er búið að vera svo mikið góðæri og við höfum bruðlað í allar áttir, það drepst nú enginn þó hann þurfi kannski að láta eitthvað á móti sér, sleppa bara heimsreisunum, aka um á ódýrum gömlum bílum "nóg er til af þeim í landinu" annars get ég ekki sagt að ég hafi vaðið í peningum í þessu svokallaða góðæri okkar, þannig að ég þarf ekkert að breyta mjög miklu í mínu bókhaldi.
Það eru örugglega mjög margir í sömu sporum og ég, ná rétt að láta enda ná saman og jafnvel ekki einu sinni það, og það hefur ekkert breyst 1 2 og 3.

Auðvitað hlýtur þessi kreppa að gera mestan usla hjá þeim sem hafa ausið peningum í allar áttir og lifað hátt, að minnsta kosti hljóta þeir að þurfa að skera niður eins og við fátæklingarnir, váá! Hljómaði kannski pínu biturt, ég er samt alsæl með lífið og tilveruna þrátt fyrir þetta grautleiðinlega kreppukjaftæði, tek einn dag í einu og nýt hans í botn.

Bæjó spæjó.

Lausafjárkreppan versnar hér

Ekki fann ég hann.

Eki fann ég hann, sem betur fer.
Ég hef satt að segja ekki fundið fyrir kippum
í mörg ár, þegar ég bjó á Vitateignum fann ég alla kippi,
það var maður sem tjáði mér að það færi eftir legu hússins
og eitthvað sem ég man ekki lengur hvort maður fyndi fyrir skjálftanum.

Snarpur jarðskjálfti

Morgunhugleiðingar Hófýar

Shit! Hvað ég get verið steikt, var sem sé að vakna með gleraugun á nefinu og jóladúkinn í fanginu í lasy boy stólnum mínum, var nebbla að sauma út í gærkvöldi og hef greinilega steinrotast og það svona svakalega. Já, já, ég er alltaf jafn svöl.

Ég ætla að láta Snorra minn vera heima í dag, hann er ósofinn eins og svo oft áður, ég ætla ekkert að láta það trufla mig þennan daginn, við þurfum hjálp, þetta er búið að vera svakalegt álag í svo mörg ár, erfitt fyrir hann og erfitt fyrir mig. Vona svo innilega að Agnes geti hjálpað elsku Snorra mínum og hún komist að réttri niðurstöðu.

Ég ætla svo að skutlast til Reykjavíkur á eftir og skrifa undir leigusamninginn hjá leiguliðum, flutningar eftir 9 daga, mig hlakkar svo til að flytja inn í nýja íbúð, hún er líka svo rúmgóð og flott. Ég er svo náttla búin að pakka öllu niður nema börnunum mínum og sjálfri mér. Þetta er svona leiðinda biðstaða sem ég er í, ekki alveg það skemmtilegasta þegar ég á í hlut, það hefur nebbla loðað við mig í gegnum tíðina að vera illa haldin af straxveikinni.

Annars, eigið bara góðan dag, það ætla ég að gera.

Ég stend með ljósmæðrum.

Ég stend sko með ljósmæðrum, þvílík lítilsvirðing sem þessari stétt er sýnd eins og reyndar allt of mörgum öðrum stéttum, það er eins og það skipti ekki ýkja miklu máli hvernig við búum að fólkinu sem annast börnin okkar stór og smá. Að fólk skuli vera búið að leggja á sig langt háskólanám til þess eins að þurfa endalaust að berjast fyrir mannsæmandi launum.

Samningar náðust ekki í dag

Vááá! Gaman.

Vááá! Gaman að þessu, ég átti dúkku númer fjögur í annari röð og á reyndar enn, dóttir mín lék sér með hana á sínum yngri árum, hún skírði hana Grímu vegna þess að henni fannst hún eitthvað hálf rytjuleg og sjúskuð enda hafði dúkkudruslan svo sem munað fífil sinn fegri, merkilegt hvað ég get átt suma hluti lengi og þótt vænt um þá, þessa tilteknu dúkku fékk ég í afmælisgjöf frá mínum yndislegu foreldrum.
Vona að það fáist viðunandi húsnæði fyrir þessar flottu dúkkur.

Brúðu- og leikfangasafn vantar heimili

Rosa frétt.

Ekki vissi ég að það þætti fréttnæmt
að fullir Íslendingar lúskruðu hver á öðrum.

Slagsmál á réttarballi

Einhverfa?

Jæja þá erum við mæðginin komin frá sála, og hennar grunur er sá að strákurinn minn sé með einhverfu, hún sagði mér að um leið og ég byrjaði að lýsa elsku litla drengnum mínum hafi henni dottið einhverfa í hug. Það sem bærist innra með mér er viss léttir, það er búið að vera svo svakalega erfitt að vita ekki hvað amar að barninu sínu, ég hef vitað árum saman að hann er sérstakur, hann er mjög mikið frábrugðin systkinum sínum.

Mér finnst afskaplega sorglegt að enginn af þeim sálfræðingum, barnalæknum, geðlæknum, þroskaþjálfum, iðjuþjálfum, sérkennurum, og hvað allir þessir sérfræðingar nú heita, sem ég hef leitað til með son minn alveg síðan hann byrjaði á leikskóla hafi svo mikið sem grunað að sonur minn gæti verið með einhverfu.

Bara greindur með öfuga lífsklukku og málið afgreitt, það hefur þó ekki einu sinni verið gerð á honum ein einasta svefnrannsókn, hvað þá heldur annað. Það er ekki eins og að ég hafi ekki flandrast með hann milli sérfræðinga í gegnum árin, en nei, nei, það er ekkert að þessum dreng.
Einhverju sinni var mér sagt að eitthvað vantaði upp á fínhreyfingar og jú kannski grófhreyfingar líka, látin mæta í nokkur skipti til iðjuþjálfa, og nokkur skipti til þroskaþjálfa og mér síðan sagt að hann þyrfti ekki að koma oftar.

Það sem ég hef lesið mér til um einhverfu bara í dag passar alveg við minn mann, ég ætla ekki að sóa tíma í að vera bitur og reið yfir því sem ekki var gert "´þó það sé hunderfitt" heldur nýta alla mína krafta til hjálpa elsku litla stráknum mínum sem hefur allt of oft átt erfitt um sína stuttu ævi. Hann er ekki á neinum lyfjum núna, einfaldlega vegna þess að þau lyf sem hafa verið prufuð á honum hafa aldrei gert honum neitt gott, svo ég einfaldlega hætti að gefa honum þessi lyf, enda fáránlegt að gefa barni lyf án þess að vita hvað er verið að meðhöndla. Hins vegar ætla ég að láta læknirinn og sálfræðinginn sem eru að meðhöndla hann núna, dæma um hvaða lyf gætu hjálpað honum. Þarf að bíða eftir niðurstöðum fram á næsta mánudag.

En svona er lífið bara, og nú ætla ég sko að berjast fyrir strákinn minn ef á þarf að halda. Varð að koma þessu frá mér hérna, nú líður mér líka betur, það er svo gott að koma hugsunum´sínum í orð.

Bæ, bæ, þar til næst.

Ekki dugnaður

Mér er lífsins ómögulegt að setja sama sem merki milli þessarar konu og dugnaðar, það fyrsta sem mér dettur í hug er geðveiki.
Hún hlýtur að álíta að hún eigi ein að sjá um að fjölga mannkyninu, oft er það einmitt fólkið sem ætti alls ekki að fjölga sér í stórum stíl sem lítur á það sem heilaga skyldu sína að búa til barn í hvert skipti sem það fær sér drátt  nei segi nú bara sona.

Nítjánda barnið kom á óvart