Ofsóknaróðir Hottintottar

Hvað er eiginlega uppi í hausnum á þessum ofsóknabrjáluðu hottintottum sem ofan á allt kalla sig dýraverndunarsinna? Ekki mikið gæti ég trúað. Ætli minkurinn sé ekki með grimmari dýrum, hann drepur þau dýr sem hann ræður við, hann drepur af mikilli grimmd og oftast miklu fleiri dýr en hann getur torgað. Ja þvílíkar mannvitsbrekkur þetta gufuruglaða lið sem ruglar sér saman við dýravini.

Ég læt eina litla sögu af minnkafjölskyldu fylgja hér með.

Fyrir nokkrum árum bjuggu tengdapabbi minn og hans kona á Hvallátrum, vestasta odda landsins, eða í Látravíkinni rétt við Látrabjarg. Við fjölskyldan skutumst vestur þegar við gátum, enda hvergi fallegra og friðsælla en einmitt þar. Eitt sumarið hafði tengdó vanið irðlinga á að koma á tröppurnar með því að kalla á þá, grenið var skammt frá húsinu og gömlu hjónin voru eina fólkið sem bjó í Látravík allt árið þannig að minkurinn var nokkuð spakur " það er að segja yrðlingarnir " þeir komu trítlandi upp á tröppur og átu kjöt, brauð eða bara það sem tengdó bauð þeim upp á, við stóðum í glugganum og horfðum á, ef þeir urðu varir við einhvern annan en tengdó voru þeir fljótir að láta sig hverfa, ég held svei mér þá að kallinum hafi bara þótt vænt um þá enda voða litlir og sætir. En þeir uxu úr grasi og urðu stórir.

Konan hans tengdapabba er sannasti dýravinur sem ég hef á ævi minni kynnst, á þessum tíma átti hún í kringum tuttugu ketti, elsti kötturinn á bænum var 18 ára, hann átti tengdapabbi reyndar og sá köttur hafði sko marga fjöruna sopið á sinni löngu ævi, þessi köttur hét Felix og var undan læðu sem engin önnur en ég sjálf átti fyrir margt löngu. Felix hafði oft flutt með kallinum milli byggðalaga og hann var líka sjóköttur, fór alltaf á sjóinn með sínum húsbónda enda mjög hændur að honum. En áfram með söguna!

Yrðlyngarnir urðu sem sé bæði stórir og grimmir, þeir launuðu svo gömlu hjónunum matargjöfina með því að strádrepa alla kettina nema einn sem á einhvern óútskýranlegan hátt slapp frá óargardýrunum og heitir sá kisi Gísli og er mikill höfðingi, tengdafaðir minn dó fyrir tveimur árum en Gísli kallinn sefur enn í rúminu hans og bíður eftir honum. Þau áttu líka stóra labradortík sem lifði í sátt og samlindi við allan kattarskaran, eitt sinn var þar einnig heimalingur sem hélt að hann væri hundur, hann kom alltaf með okkur í göngutúra og reyndi hvað hann gat að éta kjötið af grillinu hjá okkur. Sá öðlingur hét Gromsi, krúttlegt nafn  Og þá er þessi saga búin.

Ég get ekki séð neitt sem þessir fáfróðu plebbar sem halda að þeir séu að vernda dýr eiga smeiginlegt með sönnum dýraverndunarsinnum, þetta eru auðnuleysingjar upp til hópa sem vita ekkert hvað þeir eiga við sinn tíma að gera, fuss og svei þeim öllum.

Góða nótt og sofið rótt.

15.000 minkum hleypt úr búrum í Þýskalandi

Athugasemdir

[Georg P Sveinbjörnsson, 27.10.2007 kl. 03:31]

Hér fljúga alhæfingarnar hægri vinstri!  ekki það að mér finnist þetta ekki kjánalegt með minnkana og flestar aðgerðir sem þessar, en herra minn trúr, svona orðfæri lætur fólk einungis efast um að það sé mikið í kollinum á þér sjálfri.

Ég hef ekki ennþá kynnst ketti sem er EKKI grimmur, nema þá svo útroðinn af matargjöf að hann nennir ekki að drepa neitt, svangur köttur er grimmur og hlífir ekki bráð heldur pínir og leikur sér að, minkurinn gengur þó hreint til verks og dauðinn kemur fljótt hjá fórnarlambinu og sársaukinn varir örskots stund.

[hofy sig, 27.10.2007 kl. 04:20]

Þér er guðvelkomið að efast um að það sé mikið í mínum kolli, ekki ætla ég að reyna að sannfæra þig um hvað þar býr, ekki veit ég heldur hvort að þú hefur kynnst mörgum köttum á þinni ævi, ég hef kynnst nokkuð mörgum köttum á minni ævi og sárafáum grimmum, kettir veiða jú jú mikil ósköp, veiðieðlið er nú samt sem áður mismikið hjá þeim, það ættir þú að vita ef þú ert jafn fróður um dýr og þú lætur í veðri vaka, þeir veiða mýs sem eru meyndýr og því miður fugla líka, þetta er þeirra eðli, festir heimilskettir eru með bjöllu um hálsinn sem gefur fuglunum færi á að forða sér, svo eru líka margir kettir sem eru svokallaðir innikettir og af þeim stafar engin hætta, að kettir séu grimmir því get ég ekki verið sammála, mér finnst nú líka soldið pínlegt hjá þér að fullyrða að allir kettir séu grimmir. Eihvernvegin les ég það milli línanna hjá þér að þú sért einn af þeim sem ert hræddur við kisur.

[hofy sig, 27.10.2007 kl. 04:37]

Jón Arnar. Það eru svo sannarlega orð að sönnu að minkurinn er mikill skaðvaldur úti í náttúrunni og engum sem hefur einhverja vitglóru í kollinum myndi láta sér detta í hug að frelsa hann. Ég er búin að fá upp í kok af svona ofstopa liði eins og þessu drasli sem kallar sig dýraverndunarsinna.