Ísbjörn í Akrafjalli

Jamm, jamm, margir sjá hvítabirni í hyllingum þessa dagana, kannski ekkert skrítið þar sem allir eru að skima eftir böngsum út um allar jarðir. Svo bara sér fólk það sem það sem það vill sjá og í dag vill það einmitt sjá ísbirni, ekki hesta og alls ekki kindur og íturvaxna hrúta. Ég get svo svarið að ég sá ísbjörn upp í Akrafjalli í gær, ég lá nú barasta í sólbaði á meðan Polli minn hljóp upp og niður fjallið án þess að blása úr nös, enda er hann hundur en ekki kona eins og ég, og þar sem ég lá þarna í sakleysi mínu er mér litið upp í hlíðina fríðu og sé þá þessa líka drifhvítu skepnu hlunkast niður brattann og ég náttla gríp símann minn og hringi í 112, mér var svo illa brugðið að ég ætlaði varla að geta stunið upp erindinu, en það tókst þó á endanum og sá sem svaraði lofaði að senda sérsveitina í einum skíð logandi hvelli, enda ekki á hverjum degi sem hvítabirnir sjást við rætur Akrafjalls, ég hljóp svo eins hratt og fæturnir gátu borið mig að bílnum mínum og vonaði og bað að björninn næði nú ekki honum Polla mínum, um það leiti sem ég var að hlamma mér inn í bíl heyri ég sagt góðan daginn, Hvað? getur hann talað líka? Ó may God! Nei, nei hann getur auðvitað ekki talað, þetta var þá bara maðurinn sem var með Bjössa, já eða þá hundinum, en það skal tekið fram að þetta var sko engin smáhundur eins og hann Polli minn, sei, sei, nei! Þetta var hvítur, ja eða sonna gulur labrador. Maður getur nú tekið feil þegar mann sér ekkert fyrir sólinni sem skín alla daga, kannski ég hafi bara fengið snert af sólsting, já og séð ofsjónir annað eins hefur nú hent besta fólk, og líka mig

Bjarndýrsútkall í Langadal