Að vera alki eða ekki alki.

Það er einmitt það! Líkur á að veikindin taki sig upp aftur minnka eftir því sem lengra líður frá vel heppnaðri meðferð, 3 ár er lámarkið eða svo segir Vigfús M Vigfússon deildarstjóri líf og heilsutrygginga hjá Tryggingamiðstöðinni. Staðreyndin er nú hins vegar sú að við alkahólistar erum öll jafn langt frá eða jafn nálægt glasinu burtséð frá hvort við höfum verið edrú í 3 mánuði, 3 ár eða 30 ár.

Við höfum ekki læknast af alkahólisma þó við höfum verið edrú lengi, við höfum aðeins fengið frest frá degi til dags með því skilyrði að við gætum vel að andlegri heilsu okkar. Það er ekki nóg fyrir okkur að setja tappann í flöskuna og bíða svo bara róleg, tíminn mun ekki lækna okkur. Vel heppnuð meðferð mun ekki heldur lækna okkur.

Vandi okkar er að sætta okkur við núverandi aðstæður, okkur sjálf og fólkið í kringum okkur, til þess að við náum árangri þurfum við að sætta okkur við raunsæja auðmýkt, án hennar náum við ekki árangri. Við verðum að byrja á byrjuninni hvað eftir annað. Það er æfing í að sætta sig við tilveruna og við þurfum að halda áfram að iðka hana á hverjum degi það sem eftir er ævinnar, ekki bara í 3 ár.

Reiði er tilfinning sem við alkahólistar getum ekki leyft okkur að dvelja í, hún er munaður fyrir okkur, hún er aðalorsök þess að við leiðumst út í drykkju á nýjan leik. Við vitum mætavel að ,,drykkjan gerir okkur sturluð eða gengur af okkur dauðum. Þess vegna forðumst við deilur, oft höfum við skílt okkur á bak við " réttláta reiði " en vá! hvenær er reiði réttlát?

Fátt borgar sig betur en að gæta tungu sinnar og penna. Við verðum að forðast vanhugsaða gagnrýni, rifrildi eða fýlu og þögla fyrirlitningu. Þetta eru tilfinningarlegar gildrur sem dramd og hefndarhugur leiðir okkur beint í.

Vænlegast virðist að bregðast við áfengisvandanum með fræðslu. fræðslu í skólum, lækna, presta, atvinnurekanda, og alls almennings. Fræðslan þarf að vera byggð á staðreyndum og sett fram á réttan hátt. Fram til þessa hefur áhersla verið lögð á siðleysi drykkjuskapar fremur en alkahólisma sem sjúkdóm.

Minn sjúkdómur er alkahóismi en ekki krabbamein, en hver er munurinn? Rústaði alkahólisminn ekki líkama mínum og sál, það tekur alkahólismann lengri tíma að gera út af við menn en endalokin eru þau sömu.

Spakir menn og konur hafa alltaf vitað að engum verður mikið úr lífinu sem ekki hefur það að reglu að kanna sinn innri mann, fyrr en hann getur æðrulaust viðurkennt og sætt sig við það sem hann sér og reynir að bæta það sem aflaga fer.

Hroki er höfuðorsök flestra vandamála mannsins og kermur í veg fyrir að við tökum framförum. Að sýna mótþróa og neita að takast á við mein okkar er vísasta leiðin til glötunnar. Ef siðgæðisreglur og lífsspeki nægðu til að sigrast á alkahólisma hefðu mörg okkar læknast löngu fyrr.Við komust að raun um að slíkt gat ekki bjargað okkur hversu mjög sem við reyndum.

Jæja þá, þetta varð miklu stærri pistill en til stóð og ekki víst að fólk botni neitt í honum, nema náttla alkarnir sem er bara í góðu lagi.

Ekki meira í bili, bæjó.

Óvirkir alkar fá ekki tryggingar

Athugasemdir

[Páll Geir Bjarnason, 3.11.2007 kl. 14:02]

Sæl

Þetta er fín grein hjá þér og hittir naglan á höfuðið.

Það er bara eitt sem mig langar að gagnrýna smá hjá þér en það er þessi upptalning í upphafi: 3 mánuðir, 3 ár eða 30 ár. Þrátt fyrir góðan vilja er heilavirkni flestra áfengis- og vímuefnasjúklings ekki fær um að leiðréttast á aðeins 3ur mánuðum. Þess vegna miða allar helstu meðferðarstofnanir við að takmarkið í upphafi sé 2 ár og  að þeim loknum sé "hættan á falli" miklum mun minni. Þetta er ekkert skoðun út í bláinn hjá mér því tölfræðilegar og líffræðilegar rannsóknir sanna þetta.

Þar sem alkóhólismi er viðurkenndur sjúkdómur, og það hefur verið baráttumál margra að koma því sjónarmiði á framfæri, finnst mér eðlilegt að stofnanir og fyrirtæki taki á málum honum tengdum eins og öðrm sjúkdómum. Þess vegna finnst mér eðlilegt að Tryggingafyrirtæki setju sjúklingum einhverjar tíma- eða iðgjaldaskorður, þó 3 ár sé kannski einu ári of mikið.

Það að alkóhólisti sem hefur verið eðrú í 3 mánuði, unnið sporin og fengið andlega vakningu ætlist til þess að stíga úr hlutverki sjúklings finnst mér óábyrgt og í raun hrokafullt. 

Að öðru leyti er ég sammála þér. 

Ps. Ég er óvikrur alkóhólisti sjálfur 

[hofy sig, 3.11.2007 kl. 20:57]

Sæll. Ég held því nú samt sem áður fram að mánuðir eða ár skipti ekki höfuðmáli heldur hvað við erum að gera, sumir hafa verið edrú í áratugi en eru ekki í góðum bata né góðri líðan, aðrir hafa verið edrú í stuttan tíma og geisla af orku og hamingju, þeir hafa mikið að gefa öðrum, oft hafa þeir miklu að miðla til nýliðans öfugt við óldtæmerinn sem er kanski ekki mikið að vinna í sporunum eða sjálfum sér yfir höfuð. En auðvitað er allur gangur á þessu öllu saman, þetta er bara mín upplifun, það eru nokkur ár frá því að ég byrjaði mína edrúmensku, ef ég er ekki í prógraminu er mér jafn mikil hætta búin og nýliðanum.